Sant Joan

Για την Βαρκελώνη χθες ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Ήταν η γιορτή του Sant Joan την οποία οι κάτοικοι της πόλης γιορτάζουν ως το πρωί της επόμενης μέρας! Παντού έπεφταν πυροτεχνήματα είτε από παρέες παιδιών είτε ακόμα και από οικογένειες αφού από ότι μου φάνηκε ο οι γονείς δεν είχαν κανένα πρόβλημα να δώσουν στα παιδιά τους κανένα δυναμιτάκι να ανάψουν! ''Είναι η αγαπημένη μου γιορτή'' μου είπε ένας πιτσιρικάς στα Ισπανικά καθώς ήταν έτοιμος να ανάψει το δικό του πυροτέχνημα και να νιώσει για λίγο σαν μικρός θαυματοποιός. Η πολιτεία είχε φυσικά προνοήσει και συνεπώς τα bicing(τα ποδήλατα που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι της πόλης για μικρές αποστάσεις)  αλλά και όλες οι γραμμές του μετρό ήταν ανοιχτές προς το κοινό όλο το βράδυ. Γινόταν το αδιαχώρητο,χιλιάδες κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους ενώ οι περισσότεροι κουβαλούσαν σε σακούλες ή τσάντες πολλά μα πολλά ποτά για να κάνουν κέφι και να γίνουν ντίρλα. Όλοι βρίσκονταν σε μικρές ή μεγάλες διεθνείς παρέες:Γάλλοι με Χιλιανούς, Έλληνες με Ισπανούς,Πολωνούς,Ιταλούς και άλλους πολλούς καθώς είμαστε και κοινωνικοί τρομάρα μας ενώ κοινός προορισμός ήταν η παραλία της Βαρκελώνης barceloneta. Εκεί έβλεπες παρέες να ψήνουν μόνο για την πάρτη τους ενώ τα ζογκλερικά δημιουργούσαν ένα υπέροχο κλίμα μαζί με τις μουσικές που ακούγονταν σε όλη την παραλία από τα beachόμπαρα. Όλοι ήταν αυθεντικοί, κανείς δεν προσποιούνταν πως περνούσε καλά,πραγματική διασκέδαση.Κατα τις 3 το πρωί  η ελληνική παρέα μαζί με μια Πολωνίδα χορεύτρια και μια Βραζιλιάνα αρχιτεκτόνισσα κατευθύνθηκαν προς Μπανταλόνα,μια πόλη δίπλα στη Βαρκελώνη που πηγαίνεις με μετρό.Εκεί αράξαμε για ώρες ακούγοντας reggae μουσική ενώ η βραδιά κορυφώθηκε όταν βουτήξαμε στα παγομένα νερά της Μπανταλόνα. Ήταν πραγματικά υπέροχα,η Ισπανία είναι πραγματικά υπέροχη...
Τσεκάρετε τις φωτογραφίες που τράβηξε η φίλη μου η Μάγια για να καταλάβετε έστω και λίγο το τι συνέβει χθές στην Βαρκελώνη!

















                                                                                                         ΔΗΜΟΣ ΒΡΥΖΑΣ

Ας αναθεωρήσουμε!

Καθιερωμένο πλέον σκηνικό: Ο Κωνσταντίνος στον υπολογιστή, ακούει μουσική και γράφει πάλι για κάποιες από τις ανησυχίες του, χώνει, κράζει, ή απλά λιώνει στο facebook και το twitter. H πόρτα χτυπάει, ο Κωνσταντίνος ανοίγει, μπαίνει ο παππούς μέσα και γίνεται ο συνήθης διάλογος:
-Τί φτιάνς;
-Καλά παππού, να εδώ γράφω.
-Πού γράφς;
-Στον υπολογιστή.
-(με ύφος Ελένης Λουκά)Πάλι ασχολείσαι μ’ αυτό το πράμα του διαόλου, θα σε καταστρέψει!
Πράμα του διαόλου, σκέφτομαι και τελικά έχει δίκιο. Πόσο πιο αγνές ήταν οι εποχές τότε, αληθινοί άνθρωποι που σου έδιναν όλο σου τον εαυτό, μαζεύονταν όλη η παρέα σε κάποιο πάρκο, σε κάποια πλατεία, γελούσαν και περνούσαν καλά, δεν είχαν ανάγκη από υπολογιστές, club, bar, τώρα όλα έχουν αλλάξει...Είναι δυνατόν, θα μου πείτε, να είσαι 18 χρονών και να λες τέτοια πράγματα, να είσαι τόσο οπισθοδρομικός, ο κόσμος προχωρά, εξελίσσεται και μαζί του και η διασκέδαση.

Παρασκευή βράδυ, του σωτηρίου έτους 2010 ώρα 22:30:

Αρχίζει και με πιάνει ένα άγχος γιατί η ώρα περνάει και δεν έχω-όπως πάντα-τι να φορέσω για να καταπλήξω τα πλήθη στο δημοφιλές club-τρύπα της πόλης που θα βγω. Με τα πολλά, φοράω κάτι alternative-και καλά-και ξεκινώ να συναντήσω τους υπόλοιπους της παρέας. Φτάνουμε στο club, όπου αν δεν έχεις κράτηση τρως την φημισμένη πόρτα, μπαίνουμε και ο “metr”(μη χέσω)μας δείχνει το τραπέζι μας. 2-3 μπύρες αργότερα και ενώ η μουσική είναι στο τέρμα, το μαγαζί έχει γεμίσει και νιώθουμε σαν παστές σαρδέλες κολλημένες η μία πάνω στην άλλη. Προσπαθώ να πω κάτι στην Χριστίνα η οποία όμως έχει κάνει το μοιραίο λάθος να είναι παραδίπλα και όχι δίπλα μου, έτσι αναγκάζομαι να ουρλιάξω για να ακούσει αυτό που θέλω να της πω. Μα για να συζητήσεις πηγαίνεις στο club, θα μου πείτε. -Όχι αλλά πώς να χορέψω όταν ο χώρος στον οποίο μπορώ να κινηθώ είναι μόλις 1Χ1; Αποφασίζουμε να πιούμε υποβρύχια. Το μαγαζί αφού έχουμε κάνει κατανάλωση μας κερνάει σφηνάκια. Κερνάμε και εμεις(ως γνήσιοι κιμπάριδες Έλληνες). Εχουμε γίνει ζάντα/γκολ/κουρούμπελα/ντίρλα. Εφόσον δεν καταλαβαίνουμε και πολύ τί γίνεται γύρω μας νιώθουμε πως περνάμε απίστευτα, ακριβώς επειδή είμαστε μεθυσμένοι. Γυρνάω σπίτι, το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί, όλα γυρίζουν αλλά τελικά καταφέρνω να κοιμηθώ. Ξυπνάω το πρωί με hangover. Με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος για να με ρωτήσει πώς περάσαμε και εγώ του απαντάω: Τέλεια φίλε, τα σπάσαμε, ήπιαμε πάρα πολύ και ήμασταν γκολ.

Παρασκευή βράδυ, του σωτηρίου έτους 1960 ώρα 22:30(μαρτυρία του παππού)

Ο παππούς μου, γνωστός μόρτης της εποχής, διοργανώνει συνάντηση της παρέας στο πάρκο της γειτονιάς του. Η παρέα μαζεύεται και είναι όλοι ντυμένοι όσο πιο απλά και καθημερινά γίνεται, για να αισθάνονται άνετα. Αρχίζουν να συζητούν, να μοιράζονται ιστορίες(ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα-κατ’εμέ-- στη ζωή), να γελάνε, να χλευάζουν ο ένας τον άλλο, να φλερτάρουν με τα κορίτσια τους. Όχι, δεν κάνουν κάτι το ιδιαίτερο, κι ας είναι Παρασκευή βράδυ, απλά περνούν χρόνο μαζί, μοιράζονται εμπειρίες, χαμόγελα, φωνές, σκέψεις, ανησυχίες, φόβους. Αποφασίζουν να πάρουν από μια-δυο μπύρες ο καθένας. Τελικά παίρνουν και τρίτη. Λύνονται ακόμα περισσότερο και τα πειράγματα δεν σταματούν. Είναι αργά. Κανείς δεν θέλει να πάει σπίτι και να αποχωριστεί τους υπόλοιπους. Ξεκινούν όλοι μαζί για το σπίτι του παππού, θα κοιμηθούν εκεί. Αφότου έχει περάσει ένα δύωρο σοβαρών συζητήσεων, ξαπλώνουν όλοι σαν κοτόπουλα, ώντας εξουθενωμένοι αφού έχουν δώσει όλη τους την ενέργεια. Δεν χρειάστηκε να μεθύσουν για να περάσουν καλά, ούτε να βρεθούν σε κάποιο bar, για να λιώσουν πίσω απ’ το πράγμα του διαόλου ούτε λόγος, καθώς δεν υπήρχαν τότε τέτοια “κατασκευάσματα”.

Ας αμφισβητήσουμε! Ας αναθεωρήσουμε! Ας γυρίσουμε επιτέλους στα πράγματα που μπορούν να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Δημιουργήστε σκηνικά που μπορούν να σας κάνουν πραγματικά χαρούμενους και ευτυχισμένους. Μοιραστείτε χρόνο και ιστορίες με τους ανθρώπους που αγαπάτε, είναι το ωραίοτερο συναίσθημα στον κόσμο.

Πλακώνας Κωνσταντίνος

Girona

H Χιρόνα είναι η Ισπανική πόλη που βρίσκεται στα βοριοδυτικά της Καταλονίας με πληθυσμό περίπου 95.000. Επίσης είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας στην Ισπανία(Girona). Επισκέφθηκα την πόλη αυτή ως απεσταλμένος του sheepblogging.gr για να σας την περιγράψω όπως εγώ την έζησα. Γενικά είναι μικρή πόλη καθότι βρίσκεται στην επαρχία της Ισπανίας ή μάλλον της Καταλονίας. Άνθρωποι ζεστοί την χαρακηριζουν(όπως γενικότερα την Ισπανία) ενώ η πόλη συναντάται απο τους παραπόταμους Ter, Onyar, Galligants and Güell. Στη Χιρόνα έμεινα μια μέρα και διαπίστωσα έστω και από το μικρό χρονικό διάστημα της διαμονής μου το πόσο όμορφη είναι. Ο ποταμός Ter διασχίζει την πόλη δημιουργώντας όμορφα τοπία ικανά να σε γοητεύσουν. Ήμουν τυχερός γιατί αυτό το τριήμερο(17,18,19 ιουλίου) γινόταν στην Χιρόνα το ETNIFVAL δηλαδή το φεστιβάλ έθνικ μουσικής.Το πρώτο συγκρότημα που συμμετείχε χθες στο φεστιβάλ ήταν οι sambe do timbale. Το συγρότημα αυτό ήταν ουσιαστικά σα να άνοιγε τη μέρα του φεστιβάλ καθώς έπαιξε με τα τύμπανα του σε όλη την πόλη καλώντας τους κατοίκους της να παρευρεθούν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο λίγο έξω από την Χιρόνα, σε ένα πραγματικά υπέροχο τοπίο με τον ποταμό Ter και τα χιλιάδες δέντρα να δεσπόζουν. Στη συνέχεια,το βράδυ πλέον στο συναυλιακό χώρο εμφανίστηκαν οι microguagua,che sudaka,le pegatina,ozomatli και ο dj tommi,όλοι παίζωντας ska, έθνικ ισπανική μουσική κ.α. Κανείς δεν πτοήθηκε από τη βροχή που έπεφτε με τις ώρες καθώς οι συναυλίες τελείωσαν στις 4 το πρωί. Ήταν πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία για μένα,ελπίζω να νιώσετε κάποια απο τα συναισθήματα που ένιωσα και γω βλέπωντας τις φωτογραφίες που τράβηξα μαζί με τη φίλη μου τη Μάγια.

Προσεχώς Βαρκελώνη...

ΔΗΜΟΣ ΒΡΥΖΑΣ ή ΜΠΡΥΘΑΣ όπως με λένε στα Ισπανικά!!!

Parque de la Ciudadela

Αφιέρωσα ένα ολόκληρο απόγευμά μου στο Parc de la Ciutadella, ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα στη Βαρκελώνη. Αποτελούσε την ''Ακρόπολη'' της Βαρκελώνης ενώ κάποτε ήταν το μοναδικό πάρκο στην πόλη. Στο πάρκο ανάμεσα σε άλλα υπάρχει το μουσείο ζωολογίας ενώ εκεί βρίσκεται και το Καταλανικό κοινοβούλιο που έχει σχετική αυτονομία με την έννοια ότι εκεί εκλέγονται Καταλανοί βουλευτές που μεριμνούν για την περιοχή της Καταλονίας,έτσι και αλλιώς οι Καταλανοί θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από την υπόλοιπη Ισπανία. Στο πάρκο παρατηρεί κανείς ανθρώπους από όλο τον κόσμο μιας και η Βαρκελώνη είναι μια από τις μεγαλύτερες πολυπολιτισμικές πόλεις στην Ευρώπη και όχι μόνο. Ζογκλερικά που πρώτη φορά στη ζωή μου έχω δει,ισορροπιστές, ιδιαίτερες μουσικές με όργανα που συναντά κανείς μόνο στην Ισπανία, χοροί  όπως φλαμένκο και γενικότερα άνθρωποι χαρούμενοι που έρχονται και ''αράζουν'' με τις ώρες στο Parc de la Ciutadella. Αν σας βγάλει ποτέ ο δρόμος σας στη Βαρκελώνη, δεν πρέπει να το χάσετε και για του λόγου το αληθές τσεκάρετε μερικές φωτογραφίες από αυτό το υπέροχο πάρκο!!!

                                                       

ΔΗΜΟΣ ΒΡΥΖΑΣ

Interviewing Monsieur Minimal

Ημερομηνία: 23.05.10

Ώρα: 19:05

Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη, Ικτίνου,  Παγκάκι

Project: Συνέντευξη με τον Monsieur Minimal

Πάστα Φλώρα: Ο ελληνόφωνος δίσκος ήταν κάτι το αναπόφευκτο από τη στιγμή που είναι η μητρική μου γλώσσα, δεν αποφάσισα ξαφνικά μια μέρα να “γυρίσω” στα ελληνικά. To “πάστα φλώρα” είναι-μάλλον-η συνέχεια του “lollipop”. Βέβαια, υπάρχουν κομμάτια που είναι πιο ατμοσφαιρικά, πιο κιθαριστικά, πιο indie-pop αλλά είναι η μετεξέλιξή μου. Θεωρώ πως είναι μισό βήμα παραπάνω στην πορεία μου, το ολόκληρο βήμα θα γίνει με τον επόμενο αγγλόφωνο δίσκο, από Σεπτέμβρη κι όλας.

Το coca-cola soundwave ήταν σημείο σταθμός για εμένα, ήταν η καλύτερη αρχή που θα μπορούσα να έχω, μια τρομερή εμπειρία. Φανταστική οργάνωση, διαφήμιση, όλα πληρωμένα, τί άλλο θα μπορούσα να ζητήσω;
Στην αρχή του φεστιβάλ, είχα δει ότι ο κόσμος ήταν μουδιασμένος και αυτό μου προσέδιδε άγχος, περισσότερο από το ήδη υπάρχον! Όταν άρχισα να παίζω, ήταν λες και συνέβη κάτι μαγικό, ο κόσμος άρχισε να χορεύει, να κουνιέται, να groov-άρει μαζί μου, δεν πίστευα στα μάτια μου, μέχρι που μου ζήτησε και encore, αυτό μου έδωσε πολύ μεγάλη δύναμη.

Monsieur Minimal, κατά κόσμο Χρήστος Τσιτρούδης...Πάντα ήθελα και θέλω να είμαι κύριος, ασχέτως αν δεν τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές! (γέλια) Το minimal παραπέμπει στην αισθητική που έχω ως άνθρωπος και στην απλότητα της μουσικής μου.

Είμαι τρομερά ευγνώμων για όσα έχω πετύχει μέχρι τώρα, έχουν εκπληρωθεί-και με το παραπάνω-όλες οι προσδοκίες μου.

Οι νέοι καλλιτέχνες-στους οποίους εντάσσω και τον εαυτό μου-εάν αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν, πρέπει να το κυνηγήσουν όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εφησυχάζουν και να μένουν αδρανείς. Πιστεύω πως όσοι πραγματικά αξίζουν και όσοι έχουν ταλέντο θα ξεχωρίσουν και θα κρατηθούν.

Το “smile” χρησιμοποιείται εδώ και ενάμιση χρόνο ως soundtrack σε γνωστή αλυσίδα τροφίμων σε Αμερική και Καναδά, δεν ξέρω ακόμα εάν το έχω συνειδητοποιήσει. Ήταν και είναι μια τρομερή ευκαιρία για εμένα να προβληθώ και στο εξωτερικό, όπου είναι και το μεγαλύτερό μου όνειρο να παίξω μουσική και να γίνω γνωστός.

Downloading...Σε καμία περίπτωση δεν καταρρακώνει τους μουσικούς, ίσα-ίσα τους προβάλει ευκολότερα, ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους. Όσον αφορά το κομμάτι της δισκογραφίας, το χτυπάει ναι αλλά είναι και ένα καλό μήνυμα για να κάνει τους της δισκογραφίας να αφυπνιστούν και να κάνουν κάτι διαφορετικό ώστε να ανακάμψουν.

Monsieur Minimal live @Block 33 @Thessaloniki @22.05.10

Free για συμπεράσματα!

Πέρα απ' το τρέξιμο στους δρόμους, ήταν της Τετάρτης κι ένα απόγευμα γεμάτο free press:
Γκντουπ, άφησα με σχεδόν θυμό την faq στο διπλανό κάθισμα. Πως είναι δυνατόν τόσες σελίδες κείμενα και να μην λέει απολύτως τίποτα; Εξαιρετικό σετ από δυνατές διαφημίσεις (που αυτό και αφορά τα οφίτσια) διανθισμένο με αδιάφορα, ανέμπνευστα κείμενα, δυσκολεύεσαι να ολοκληρώσεις παράγραφο!

- Με αφορμή τη FAQ, προς όλους των free γραφίστες: λυπηθείτε τους δημοσιογράφους, βοηθάτε τα κείμενα τους πια! Πέρα απ' τα μικρά γραμματάκια, έχουμε και τις γραμμές μακρυνάρια. Θεμελιώδης κανόνας της τυπογραφίας, δεκανίκι της ευαναγνωσίας: 70 χαρακτήρες το μάξιμουμ ανά σειρά, κι αν έχει περισσότερους μεγαλώνουμε το διάστημα μεταξύ των γραμμών.

  
Να και η ανακούφιση, στην feee Eλευθεροτυπία μαζεμένος ο ανθός του καθημερινού φύλλου, όλα μα όλα τα κείμενα διαβάζονται ακόμα και ανεξαρτήτως θέματος. Απλώς τα βασικά υλικά: ουσιαστική κι αγαπημένη καθαρά δημοσιογραφική γραφή (κάποια λουμπάγκα αριστεροσύνης συγχωρεμένα, φτιάχνει πάντως το πράγμα).

Ποιος, ποιος; Αν θέλετε να γνωριστούμε στήστε μου καρτέρι Τετάρτη 20.30 με 22.00 στα γραφεία της LIFO, από το εκεί σταντ σιγουράκι, τσιμπώ το φρέσκο φύλλο (τα Pdf κουράζουν).

 [via]

Marilyn Monroe - Συνέντευξη

Με αφορμή τα 48 χρόνια από τον θάνατο της Marilyn Monroe, του απόλυτου sex symbol που υπήρξε ποτέ, ο Πλακώνας Κωνσταντίνος βρέθηκε με την ίδια για μια χαλαρή κουβεντούλα.

Πλακώνας Κωνσταντίνος: Γεια σου Marilyn, χρόνια σου πολλά κι όλας, σαν σήμερα δεν πέθανες;

Marilyn Monroe: Αχ καλέ μου! Σε ευχαριστώ τόσο πολύ, πω πω...να δες τώρα, κοκκίνισα.

Κ: Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για την υπόθεση του θανάτου σου.

M: Αυτός ο μπάσταρδος ο Κένεντι τα φταίει όλα...ήρθε σπίτι και με σύγχυσε!

Κ: Από ότι καταλαβαίνω, δεν τα πηγαίνατε και πολύ καλά τελευταία,γιατί;

M: Ο Μπόμπυ μεγάλωνε, τα χρόνια περνούσαν και δεν μπορούσε να με ικανοποιήσει πια. Ήθελα να αισθάνομαι ασφάλεια, να έχω ένα οικοπεδάκι στο όνομά μου βρε αδερφέ, κάτι γίνεται...

Κ: Τον εκβίαζες, δεν ενέδωσε, σε σκότωσε;

Μ: Ήρθε σπίτι. Του μίλησα για το οικοπεδάκι κοτσάροντας παράλληλα τα βυζά μου στα μούτρα του. Με χαστούκισε. “Τα πήρα”. Άρχισα να τον ξυλοκοπώ αλύπητα τον πούστη. Επενέβησαν οι μπράβοι του. Σκατένιοι. Άτιμη φάρα. Μπόμπυ αδερφή! Αφού ηρέμησαν λίγο τα πνεύματα, του είπα πως δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Εάν δεν μου γράψει το οικοπεδάκι θα βγάλω στην μαύρη αγορά της μαγνητοταινίες μας που αποδεικνύει ότι καραξεσκιζόμασταν.

Σε αυτό το σημείο κάναμε μια μικρή διακοπή, η Marilyn πήγε στο μπάνιο για να πουδράρει τη μύτη της.

Κ: Συνεχίζουμε;

Μ: Βεβαίως γλυκέ μου. O Ρόμπερτ λοιπόν, έφυγε από το σπίτι έτσι ξαφνικά, τελευταία φερόταν λες και είχε περίοδο, δεν μπορώ να καταλάβω...Husbands are chiefly good as lovers when they are betraying their wives, τέλος-πάντων. Στη συνέχεια, τηλεφώνησα στον Γκρίνσον, τον κωλόγιατρο, επειδή είχα συγχυστεί -όσο να πεις η γυναίκα- και χρειαζόμουν ένα bottox-άκι. Αντιθέτως, αυτός μου έδωσε κάτι φάρμακα, ηρεμιστικά είπε...μαλακίες! Μετά τηλεφώνησα στον κολλητό μου, Σίντνεϊ Γκίλαροφ-γνωστή πουστάρα της εποχής- για να του πω τι είχε συμβεί, μιλήσαμε για κάνα δυωράκι. Ξαφνικά, άρχισα να ζαλίζομαι, να χάνω τις αισθήσεις μου και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Κ: Ο γιατρουδάκος δηλαδή σε ξέκανε;

Μ: Ναι!

Κ: Rest in peace Marilyn.

M: Δεν βαριέσαι...

Κ: Τα ΄μαθες τα νέα, βγαίνει ταινία με τα νέα αίτια του θανάτου σου-λένε- θα πρωταγωνιστεί η Naomi Watts, θα πας να τη δεις;

Μ: Βέβαια, θέλω να δω πώς θα προσπαθήσει να με υποδυθεί αυτή η δεύτερη. Μπορείς να μου δώσεις λίγο από το ποτό σου;

Κ: Φυσικά. Marilyn σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Πολλά φιλιά!

Μ: Φιλιά honey.